Αποκριάτικα μαλλιοτραβήγματα !!!

Κάθε χρόνο τις Απόκριες γινότανε της τρελλής στο πάρτυ που κάναμε με τον αδελφό μου στο σπίτι μας και καλούσαμε όλα τα παιδιά που γνωρίζαμε, είτε τα χωνεύαμε είτε δεν τα χωνεύαμε γιατί έτσι γινότανε στα καλά σπίτια τότε και δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς.
Αυτό το αποκριάτικο πάρτυ ήτανε κάθε φορά το γεγονός της χρονιάς !!!
Μια βδομάδα πριν οι προετοιμασίες, μια βδομάδα μετά οι μεγάλοι ξεροί απ' την κούραση κι εμείς τρελλαμένοι απ' τις εντυπώσεις γράφαμε σαν τα χαζά στα λευκώματα για το πάρτυ του 1965, 1966, 196........
Η γιαγιά μου η Κασσιανή μαγείρευε μια βδομάδα, η μάνα μου συγύριζε μια βδομάδα, η Μαριέτα, που τότε τη λέγανε υπηρέτρια και τώρα τη λένε κοπέλα, ξεσκόνιζε μια βδομάδα, ο πατέρας μου ψώνιζε μια βδομάδα γιατί όλο κάτι έλειπε στο τέλος και εγώ με τον αδελφό μου τσακωνόμαστε όλη αυτή την βδομάδα γιατί τόχαμε σε κακό να μην τσακωθούμε ...
Εκείνη τη χρονιά τσακωθήκαμε γιατί δεν θέλαμε μεγάλους στο πάρτυ μας αλλά εκείνος φοβότανε να το πει, ενώ εγώ το φώναζα με όλη μου τη δύναμη...
Τέλος πάντων με τούτα και με κείνα, ήρθε η πολυπόθητη μέρα και οι φίλοι, χωνεμένοι κι αχώνευτοι, άρχισαν να καταφτάνουν με τις μαμάδες τους και τις στολές τους.
Ηρθανε και κάτι άσχετοι, σαν το θείο Αριστοτέλη με τη θεία Μαρίκα και κάτι φιλενάδες της γιαγιάς μου της Κασσιανής και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ερχόντουσαν αυτοί κάθε χρόνο αλλά έτσι γινότανε στα παιδιά πάρτυ τότε. Φαίνεται δεν θα είχανε πουθενά αλλού να πάνε !

Ο αδελφός μου, ντυμένος πειρατής με το ένα μάτι κλειστό και το ένα χέρι με γάντζο, είχε αναλάβει υπηρεσία στο πικ απ και είχε διαλέξει τα καλύτερα δισκάκια γιατί κάθε ερασιτέχνης ντισκ τζόκευ που σεβότανε τον εαυτό του έπρεπε να έχει το Μάμυ μπλου, το Καζαντζόκ, το Γιάνγκα, το Ακάζα Ντιρένε, να έχει Αλ Μπάνο, Ανταμό, Τόμ Τζόουνς, και το Κορίτσι του Μάη, αλλιώς το πάρτυ ήτανε χάλια..
Μ' αυτή τη στολή όμως δυσκολευότανε με τα δισκάκια κι εγώ του έλεγα να μην κλείσει το μάτι και να μη βάλει γάντζο αλλά τι πειρατής θα είμαι έλεγε αυτός και τελικά το έκλεισε το μάτι κι έβαλε και γάντζο και πάλευε πολλή ώρα να βάλει και να βγάλει τους δίσκους.
Ευτυχώς που ήρθε και ο Αντώνης ο φίλος του ντυμένος Πιστολέρο του Φαρ Ουέστ κι έβαζε αυτός τους δίσκους και ησυχάσαμε από τα γρούτσου γρούτσου που έκανε ο γάντζος κι ανατριχιάζανε τα κορίτσια και λέγανε τον αδελφό μου βλαμμένο.

Ο Νίκος το άλλο βλαμένο από το απέναντι σπίτι που ήτανε ντυμένος Ζορό ήθελε κι αυτός να βάζει δισκάκια αλλά δεν τον αφήναμε γιατί θα τα έκανε θάλασσα όπως πέρσι κι αυτός πήγε και το είπε στη μαμά του, μια χοντρή που είχε σφηνωθεί στον καναπέ ανάμεσα στη γιαγιά μου την Κασσιανή και το θείο Αριστοτέλη και καταβρόχθιζε τυροπιτάκια και δεν προλάβαινε να δώσει σημασία στα παράπονα του γιόκα της.

Η Φανή που ήτανε το πιο ωραίο κορίτσι της τάξης είχε ντυθεί Βασίλισσα της Νύχτας και χόρευε μόνη της το Ο Μιο Σινιόρε και όλα τα αγόρια την κοιτάγανε σα χαζά μέχρι που τη ματιάσανε και στραμπούλιξε το πόδι της και ησυχάσανε τα άλλα κορίτσια που είχανε σκάσει από τη ζήλεια τους τόση ώρα. Και μετά η Φανή καθότανε και κουβέντιαζε με τη Ιώ που ήτανε καλή μαθήτρια αλλά δεν της άρεσε καθόλου ο χορός γιατί ήτανε χοντρή και δεν είχε ντυθεί τίποτα γιατί δεν της χωράγανε οι στολές και είχε έρθει με τα καλά της και μια καραμούτζα πράσινη που την κούναγε πέρα δώσε και χτύπαγε τα παιδιά και γι' αυτό κανένα δεν την χώνευε και όλο παραπονιότανε η μάνα της που δεν τη θέλαμε στα παιχνίδια.

Οι αδελφές Παυλίδη οι δίδυμες, που έτσι τις λέγανε όλοι δεν ξέρω γιατί, είχαν έρθει ντυμένες Κοκκινοσκουφίτσες και οι δυο με την ίδια στολή ακριβώς και έγινε μεγάλη συζήτηση γιατί ήτανε δύο Κοκκινοσκουφίτσες χωρίς Κακό Λύκο. Αλλά κάθε χρόνο αυτές φοράγανε ίδιες στολές και τις ξέραμε πια. Πέγκυ και Νατάσσα μονίμως μαζί και μονίμως αγαπούσανε το ίδιο αγόρι τον Πάνο τον ψηλό και τρέχανε από πίσω του όλη την ώρα, ψηλός αυτός κοντές αυτές σαν αλατιέρα ήτανε και πολύ γελάγαμε όλα τα παιδιά και τους κοροϊδεύαμε.

Ο Πάνος ο ψηλός ήτανε ντυμένος κάθε χρόνο αστυνομικός γιατί ο μπαμπάς του ήτανε Αστυνόμος. Και η μάνα του έλεγε στο σαλόνι στη θεία Μαρίκα ότι δεν άφηνε ο μπαμπάς του να βάλει ο Πάνος άλλη στολή για να μη γίνει ντιντής. Εγώ δεν ήξερα και πήγα να ρωτήσω αν είναι κακό πράμα να είσαι ντιντής αλλά η γιαγιά μου η Κασσιανή με κεραυνοβόλησε με μια άγρια ματιά που μου στάθηκε ο κεφτές στο λαιμό και με χτυπάγανε στη πλάτη μετά να ξεπνιγώ.

Εκείνη την ώρα όμως ήρθε και η Ρένα, η συμμαθήτριά μου που ήτανε ντυμένη χίπισσα με τον αδελφό της που ήτανε ντυμένος ιππότης και όταν την είδα συνήλθα τελείως γιατί ήτανε πολύ όμορφη και ήθελα να της κάνω καλή εντύπωση να μη λέει ότι είμαι ένα βλαμμένο που πνίγεται με τους κεφτέδες.  Ετσι ξέχασα και τον ντιντή και τον κεφτέ που παραλίγο να με πνίξει και το έριξα στο χορό με τη χίπισσα μέχρι που έγινα μούσκεμα στον ιδρώτα και έτρεχα στη βεράντα να πάρω αέρα Φλεβάρη μήνα με το διαολόκρυο.

Ο ιππότης που ήτανε ένα χρόνο πιο μεγάλος από μας χόρευε όλο το βράδυ με την Ελεάννα που ήτανε ντυμένη Κυρία Τσάρλεστον και φαίνεται ότι την είχε αγαπήσει γιατί το είχε πει στο φίλο του το Κώστα κι αυτός που τον λέγαμε "σουρωτήρι" το είχε πει σε όλη την τάξη αλλά κάναμε ότι δεν το ξέραμε. Η κυρία Τσάρλεστον Ελεάννα ήτανε πολύ όμορφη αλλά πολύ ακατάδεχτη.

Αυτή ήτανε και πολύ βλαμμένη γιατί όλο δίαιτα έκανε και δεν έτρωγε ούτε γλυκά ούτε κεφτέδες ούτε τυροπιτάκια γιατί ήθελε να γίνει φωτομοντέλο και έπρεπε να είναι πολύ αδύνατη σαν την Τουίγκυ το "κλαράκι" που γράφανε στα περιοδικά.

Τότε έγινε ένας πολύ μεγάλος καυγάς γιατί ο Πάνος ο αστυνομικός κορόιδεψε τον Αντώνη τον πιστολέρο και του είπε "¨δεν είσαι Ελληνας εσύ" και ο άλλος του είπε "εμένα ο μπαμπάς μου μου είπε ότι οι αστυνομικοί βάζουνε τον κόσμο φυλακή άμα δεν έχουνε να πληρώσουνε" και αρχίσανε τις μπουνιές και τις κλωτσιές και πέσαμε όλοι να τους χωρίσουμε και τα κορίτσια στριγγλίζανε και ήρθανε οι μανάδες απ' το σαλόνι να δούνε τι έγινε. Τότε η μάνα του Πάνου είπε στη μάνα μου "Φεύγουμε αμέσως, τι κατάστασις είναι αυτή; Ο γιός μου είναι παιδί αστυνομικού, πώς επιτρέπετε να το χτυπάνε εν έτει 1969 στο σπίτι σας οι αλήτες;" και την κοιτάγαμε όλοι σα χαζοί γιατί κανένα παιδί από τους φίλους μας δεν ήτανε αλήτης και ποτέ δεν μας το είχανε πει ξανά αυτό το πράμα.

Μετά που έφυγε ο Πάνος με τη μάνα του και μείναμε όλοι εμείς οι αλήτες μεταξύ μας χάσαμε λίγο το κέφι μας αλλά μας έβγαλε η μάνα μου κόκα κόλα που μας άρεσε πολύ και το ξαναβρήκαμε. Ετσι συνεχίσαμε το χορό χωρίς αστυνομικούς και είπαμε αυτόν δεν θα τον καλέσουμε ποτέ ξανά σε πάρτυ δικό μας και όλα τα παιδιά χειροκροτήσανε από τη χαρά τους.

Εκείνο το βράδυ γνώρισε και ο Γιάννης που ήτανε ντυμένος κλόουν τη Μυρτώ που ήτανε ντυμένη μπαλαρίνα και χορέψανε όλα τα μπλουζ μαζί όλο το βράδυ και εμείς σκουντάγαμε ο ένας τον άλλον γιατί λέγαμε ότι αυτοί ερωτευτήκανε.

Τελικά αυτό το πάρτυ ήτανε και το πιο ωραίο απ' όλα γιατί είχε τα πάντα. Κεφτέδες, τυροπιτάκια, μαμάδες στο σαλόνι, σέικ, μπλουζ, ξύλο και έρωτα. Και όχι μόνο έναν.... όπως φάνηκε μετά, πολλοί έρωτες γεννήθηκαν εκείνο το βράδυ. Αλλοι κράτησαν κι άλλοι χάλασαν στην πορεία. Αλλά ο Γιάννης και η Μυρτώ παντρεύτηκαν από εκείνο το βράδυ και τώρα τις απόκριες του 2012 απέκτησαν το πρώτο τους εγγόνι !!!