Τρελλάθηκες παιδάκι μου, κοντομάνικο το Μάρτη;

Βρε αν δε βάλετε Μάρτη στο χέρι σας δεν θα ξεμυτίσετε έξω Μάρτη μήνα, να σας κάψει ο ήλιος να χουμε άλλα βάσανα, ξεφώνιζε η γιαγιά μου η Κασσιανή πρωί πρωί, μόλις μπήκε εκείνος ο ανεκδιήγητος Μάρτης, πάνω από τα μαξιλάρια μας και μας τραβολογούσε να μας περάσει στο χέρι ένα βραχιόλι από κόκκινη και άσπρη κλωστή, λες και την είχε πιάσει κόρυζα, που δεν ήξερα τι είναι αλλά έτσι λέγανε τότε. Μόλις είχαμε ανοίξει το μάτι μας, δύο είχαμε δηλαδή ο καθένας, ο αδελφός μου κι εγώ, αλλά έτσι το λένε οι μεγάλοι κι άντε να βγάλεις άκρη. 

Και καλά εγώ που ήμουνα Ολυμπιακός αλλά ο αδελφός μου που ήτανε Παναθηναϊκός πώς να το φορέσει το ασπροκόκκινο βραχιόλι που του γυρίζανε τ' άντερα; Ακάθεκτη όμως η γιαγιά μου η Κασσιανή κατάφερε και του το πέρασε στο χέρι έτσι μισοκοιμισμένος που ήτανε και πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό της μας άφησε και πήγε να φτιάξει τα πρωϊνά αυγά .

Η γιαγιά μου η Κασσιανή σηκωνότανε από τις πέντε, έκανε την προσευχή της μισή ώρα παρακαλώ, μετά πλενότανε, έψηνε καφέ, ξυπνούσε τη Μαριέτα κι άρχιζε να σκέφτεται με ποιό καλύτερο τρόπο θα μας προστατέψει κάθε μέρα, δηλαδή θα μας βασανίσει όπως λέγαμε εμείς. Εκείνη την ημέρα που ξημέρωσε ο Μάρτης η γιαγιά μου η Κασσιανή αφού μας φόρεσε στο χέρι τα βραχιόλια από κλωστή όπως κάνανε όλες οι καλές οικογένειες τότε για να μην κάψει ο ήλιος τα παιδιά, μας άφησε να κοιμηθούμε ακόμα μια ώρα και μετά όλο χαρά, μας σήκωσε, μας έντυσε λες και είμαστε κουλοί και οι δυο, μας τάισε αυγά χτυπητά που ήτανε ένα μπλιαχ αλλά τα τρώγαμε γιατί αλλιώς θα μας έτρωγε από τη  γκρίνια και μας έδωσε εντολή να κατέβουμε στον κήπο γιατί ήταν Κυριακή και είχε αρχίσει η Ανοιξη.

Η Ανοιξη τα χρόνια εκείνα άρχιζε πάντα με εντολή της γιαγιάς μου της Κασσιανής που ήξερε καλύτερα απ' όλους πότε αρχίζει. Κι άρχιζε πάντα την 1η Μαρτίου, χιόνιζε δε χιόνιζε και εμείς έπρεπε να φοράμε  και το Μάρτη στο χέρι να μη μας κάψει ο ήλιος και να βγούμε στον κήπο να εορτάσουμε την άνοιξη, που ευτυχώς εκείνη τη χρονιά μπήκε με ήλιο. Μια φορά όμως που μας πήγε στην εκκλησία να μας μεταλάβει της είπε ο παπάς "τι ανοησίες είναι αυτές που φοράς στα παιδιά, αυτά είναι σολωμονική" και εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα αλλά η γιαγιά μου η Κασσιανή θύμωσε με τον παπά και του είπε "εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου" και κόψανε διπλωματικές σχέσεις μέχρι που πέθανε ο θείος Ευλάμπιος και ξαναμιλήσανε οι δυό τους κανονικά.

Εκείνη την Κυριακή που ήτανε και 1η του Μάρτη και είμαστε στον κήπο να εορτάσουμε την άνοιξη και είχαν έρθει και κάτι πολύ ωραίες πράσινες κάμπιες στο πεύκο μας να την εορτάσουμε μαζί,  ήρθανε και τα ξαδέλφια μας η Ρηνούλα και ο Πανούλης με τους γονείς τους να εορτάσουν την άνοιξη στο σπίτι μας με τα γνωστά τραπεζώματα της γιαγιάς Κασσιανής, όπου οι μεγάλοι τρώγανε μέχρι σκασμού και μετά πίνανε σόδες να χωνέψουνε κι εμείς τρέχαμε μέσα στο σπίτι και στα μπαλκόνια και μαλλιοτραβιόμαστε με την ησυχία μας.

Η Ρηνούλα και ο Πανούλης, πάντα έτσι τους λέγανε και τους έμεινε, φοράγανε κι αυτοί Μάρτη που τους έφτιαχνε η μάνα τους και έτσι άφοβα κατεβήκανε μαζί μας στον κήπο που είχε ωραίο ήλιο να βασανίσουμε τη χελώνα και να παίξουμε με τις πράσινες κάμπιες. Τι ωραία παιχνίδια παίξαμε εκείνη την ημέρα! Πρώτα ρίξαμε μπόλικο νερό σ' ένα κουβά βουλιάξαμε μέσα τη χελώνα και της βάλαμε και μια πέτρα από πάνω να σκάσει γιατί ήτανε κακάσκημη και δεν τη χωνεύαμε καθόλου και μετά θέλαμε να βάλουμε τις κάμπιες να κάνουν γυμναστική γιατί πηγαίνανε η μία πίσω από την άλλη σε μια μακρυά σειρά και θέλαμε να τις κάνουμε τριάδες όπως κάναμε στο σχολείο.

Πέσαμε και οι τέσσερεις σ' αυτή τη δουλειά και σε λίγο είχαμε βάλει όλες τις κάμπιες σε τριάδες και ήτανε πολύ ωραίες αυτές και μεις είχαμε γίνει σύσκατοι γιατί κυλιόμαστε κάτω επειδή οι κάμπιες ήταν λίγο απείθαρχες, μια ωραία λέξη που έλεγε ο θείος Αριστοτέλης για τις κόρες του. Μετά όμως, σε λίγο, αρχίσαμε να ξυνόμαστε όλοι γιατί μας τρώγανε τα μούτρα μας, οι πλάτες μας, τα πόδια μας, τα χέρια μας και βγάζαμε φουσκάλες όσο ξυνόμαστε.

Μετά κοιταζόμαστε μεταξύ μας που είχαμε γίνει σαν Ινδιάνοι από τις κοκκινίλες και αρχίσαμε να κλαίμε όλοι μαζί μέχρι που μας πήρε χαμπάρι η Μαριέτα που τότε τη λέγανε υπηρέτρια και σήμερα τη λένε κοπέλλα και ειδοποίησε τη μάνα μου και τη γιαγιά μου την Κασσιανή που αρχίσανε να ξεφωνίζουνε μόλις μας είδανε και να λένε Χριστός και Παναγία και άλλα τέτοια.
Μετά ήρθανε όλοι οι μεγάλοι στον κήπο και μας πήρανε μέσα και τηλεφωνήσανε στο γιατρό τον κύριο Μπαχώμη που έπαιρνε την πίεση της γιαγιάς μου της Κασσιανής και ερχότανε στο σπίτι άμα είχαμε τα λαιμά μας. Ο κύριος Μπαχώμης που με φώναζε ποντικομαμή και με πιάνανε τα νεύρα μου και δεν τον χώνευα είπε ότι πάθαμε αναφυλαξία και εγώ ρώτησα πώς την πάθαμε αυτή αφού φοράγαμε Μάρτη στο χέρι και τίποτα δεν μας έπιανε αλλά ο κύριος Μπαχώμης γέλασε και είπε να μας κάνουν όλους μπάνιο αμέσως, να μας βάλουν στο κρεββάτι και να φάμε "ελαφρά" και να μη βγούμε καθόλου στον ήλιο και ότι τέτοια εποχή έχει κάμπιες που φέρνουν αναφυλαξίες στα παιδιά. 

Κανένας μας όμως δεν μαρτύρησε στον κύριο Μπαχώμη ότι εμείς είχαμε βάλει σε τριάδες τις κάμπιες  και τι αναφυλαξίες να φέρνουν αυτές που είχαν μια τόσο ωραία γούνινη επιδερμίδα που μας άρεσε και τη χαιδεύαμε. Καταλάβαμε ότι αυτός δεν χώνευε τις κάμπιες και μάλλον θα ήτανε φίλος της χελώνας και μετά λέγαμε σιγά μην είναι γιατρός αυτός, τίποτα δεν ξέρει.

Ετσι περάσαμε αυτή την ωραία Κυριακή που μας κάνανε φιδέ για μεσημεριανό και μας κρεββατώσανε άδικα αλλά η ζωή είναι τόσο άδικη που και με το Μάρτη στο χέρι σε καίει ο ήλιος και σε πιάνει αναφυλαξία από τις κάμπιες. 

Μην το πείτε πουθενά αλλά κάθε χρόνο φοράμε Μάρτη στο χέρι ο αδελφός μου κι εγώ κι ας λένε μερικοί μερικοί ότι αυτά είναι βλακείες. Πάντως και την άλλη χρονιά πάθαμε αναφυλαξία από τις κάμπιες μέχρι που κόψανε το πεύκο και κάνανε το σπίτι πολυκατοικία και δεν ξαναπάθαμε τέτοιο πράμα !!!